Aston Martin Ulster Prototype `1934 - Гоночный автомобиль (Великобритания) 1934-1936 | |
999999999999999999999
|
ТЕСТ-DRIVE`S
AutoGEN.pl - Przemysław Rosołowski - 15.12.2013
Pojazdy budowane w pierwszych latach
działalności Aston Martina trudno z czystym sumieniem nazwać prawdziwymi Aston
Martinami. Pierwszym autem, złożonym w 1913 roku przez Lionela Martina był
typowy Special: na podwoziu wyścigowej Issoty-Fraschini z 1908 roku, które
zaprojektował niejaki Ettore Bugatti, osadzono dolnozaworowy silnik
Coventry-Climax. Prawdziwe Astony powstały dopiero kilka lat później, a ich
sprzedaż rozpoczęto na początku lat dwudziestych.
Auta te cieszyły się wysoką jakością i doskonałym prowadzeniem, ale na drodze do
ich sukcestu stanęła za wysoka cena. Klapą okazał się też projekt własnego,
górnozaworowego silnika z jednym wałkiem rozrządu i w 1924 roku kłopoty
finansowe doprowadziły do zmiany właściciela firmy. Pod nowymi rządami
opracowano nowy silnik z dwoma wałkami rozrządu, ale i to nie pomogło. W 1926
roku Aston Martin zmienił właściciela po raz kolejny, a na czele firmy stanął
A.C. "Bert" Bertelli, inżynier włoskiego pochodzenia.
Pod wodzą Bertelli'ego opracowano nowy, 4-cylindrowy silnik z pojedynczym
wałkiem rozrządu o pojemności 1,5 litra, który stał się podstawą oferty marki na
najbliższe dziesięć lat. Pierwszy pojazd wykorzystujący tę jednostkę gotowy był
w 1927 roku, a po dwóch latach wszedł na rynek jako 2-osobowy roadster
International z możliwością instalacji dodatkowych siedzeń z tyłu. Pojazd jak
zwykle wyróżniał się idealnym prowadzeniem, precyzyjnym układem kierowniczym i
imponującymi hamulcami, co wykorzystano w starach w Le Mans, Brooklands i Ulster.
Auto wyróżniało dodatkowo zastosowanie suchej miski olejowej.
Niestety marka nie dysponowała odpowiednimi zasobami i do roku 1930 zbudowano
tylko około 30 samochodów nowego typu. Dwa lata później Aston Martin znowu
zmienił właściciela, który kontynuował dzieło Bertelli'ego. W roku 1932 pojawił
się model Le Mans, a dwa lata później roadster Mark II z wydłużonym rozstawem
osi oraz sportowy Ulster, jeden z najzgrabniejszych samochodów lat trzydziestych
tego typu, a według wielu właśnie ten jedyny (oba znane jako trzecia i ostatnia
seria 1,5-litrowej rodziny). Auto nazwano tak na cześć wygranej w wyścigu Ulster
Tourist Trophy.
Dwuosobowy Ulster otrzymał nową, opływową karoserię z aluminium z symbolicznymi
zderzakami, małymi drzwiami (lub bez drzwi w wersjach wyścigowych),
poprowadzonym na zewnątrz wydechem i wydłużonym tyłem, w którym skrywało się
koło zapasowe oraz niewielki bagaż. Pod spodem znalazło się drabinowe podwozie,
osie typu live-axle oraz zawieszenie tak, jak poprzednio oparte na
amortyzatorach ciernych i półeliptycznych, ale sztywniejszych sprężynach. Przy
każdym z kół zainstalowano hamulce bębnowe.
Jednostka napędowa auta o pojemności 1,5 litra i większym stopniu sprężania, niż
jej poprzednie ewolucje, została wyposażona w dwa gaźniki SU, nowe sprężyny i
zawory, wał korbowy produkcji Laystall i oczywiście suchą miskę olejową. Motor
przy 5500 obrotach na minutę produkował 80-85 koni mechanicznych, co przy masie
940 kilogramów pozwalało na przekroczenie prędkości 100 mil na godzinę,
gwarantowanej przez producenta. Rozwinięcie 100 km/h było kwestią około 14
sekund. Napęd na tył przekazywała 4-stopniowa, ręczna skrzynia biegów.
Ulster był najszybszym, najdroższym (740 funtów) i jednym z najlżejszych Aston
Martinów z ery 1,5-litrowych modeli, z którym z trudem mogły równać się
samochody innych marek. Tak samo, jak w przypadku roadsterów International i Le
Mans, pojazd bez najmniejszej taryfy ulgowej wykorzystywano w licznych zawodach
motorowych. W 24-godzinnym wyścigu w Le Mans w 1935 roku najszybszy Ulster był
trzeci w klasyfikacji generalnej i pierwszy w swojej klasie, a w 1937 roku piąty
i ponownie pierwszy w swojej klasie. W sezonie 1936 auto pozwoliło na wygraną w
swojej klasie w 24-godzinnym wyścigu na Spa Francorchamps, a rok wcześniej było
pierwsze w swojej grupie w wyścigu Mille Miglia.
Aston Martin Ulster do roku 1936 powstał w zaledwie 24 egzemplarzach, z czego
około 7 sztuk zbudowano oryginalnie jako fabryczne samochody wyścigowe, a nie
auta na sprzedaż, oznaczane symbolami LM (niektóre źródła mówią o łącznej
liczbie 21 sztuk). Z końcem produkcji nastała nowa era: ofertę marki wypełniły
modele serii Speed z silnikami powiększonymi do prawie dwóch litrów, zwykłą
miską olejową i skrzyniami biegów z synchronizacją.
Jeden z oryginalnych Ulsterów, w pełni sprawna maszyna z rejestracją BLB 684,
znajduje się od 1998 roku w zbiorach Aston Martin Heritage Trust. Co ciekawe
jest to jeden z czterech egzemplarzy, które zbudowano w konfiguracji
2/4-siedzeniowej. Szczególnym miłośnikiem Ulsnera jest Nick Mason, perkusista
zespołu Pink Floyd, w którego garażu znajdują się (znajdowały?) aż trzy sztuki z
przeszłością torową: LM17, LM18 oraz LM21.
UKŁAD NAPĘDOWY
Silnik spalinowy - R4
Położenie - przód
Pojemność - 1481 cm³
Moc - 85 KM
Moment obrotowy - brak danych
Napęd - tył
Skrzynia biegów - manual / 4
WYMIARY
Masa - 940 kg
Długość - 4215 mm
Szerokość - 1650 mm
Wysokość - brak danych
Rozstaw osi - 2615 mm
Rozstaw kół (przód/tył) - 1320 mm/1320 mm
OSIĄGI
0-100 km/h - brak danych
Prędkość maksymalna - 165 km/h