Alfa Romeo Tipo 159 Alfetta (1 G.) `1951 - Гоночный автомобиль (Италия) | |
|
|
ТЕСТ-DRIVE`S
AutoGEN.pl - Przemysław Rosołowski - 03.12.2018
W roku 1950 odbyły się pierwsze mistrzostwa
świata Formuły 1 dla kierowców. Nowa seria wyścigowa wyrosła z przedwojennych
mistrzostw Europy grand prix i "mistrzostwa świata" były w niej dość umowne. Na
pierwszy sezon złożyło się sześć punktowanych wyścigów na europejskich torach
oraz długodystansowe Indianapolis 500 w USA, w którym europejskie samochody i
kierowcy byli egzotyką, o ile pojawili się w ogóle. Pierwsze mistrzostwa świata
zostały zdominowane przez Alfę Romeo, której kierowcy wygrali we wszystkich
europejskich rundach. Prowadzili model 158, którego historia rozpoczęła się
kilkanaście lat wcześniej.
Prace nad 158 rozpoczęto jeszcze w 1937 roku i zakładach Scuderia Ferrari, które
pełniły folę wyścigowego oddziału Alfy Romeo (niedługo później rolę tą przejęło
fabryczne Alfa Corse). Niewielki bolid przygotowano specjalnie z myślą o klasie
"voiturette", w której ścigały się samochody z silnikami o pojemności
ograniczonej do półtorej litra. Zainteresowanie tego typu wyścigami rosło
szczególnie we Włoszech. Powód? Dominacja niemieckich maszyn w zawodach grand
prix, w których marki z Włoch, Francji czy Wielkiej Brytanii mogły liczyć na
zwycięstwo tylko w przypadku wypadków przy pracy Niemców lub wtedy, gdy
Mercedes-Benz i Auto Union nie wykazały woli do pojawienia się na starcie.
Za małą 158, do której przylgnęło wkrótce miano "Alfetta", odpowiadał Gioacchino
Colombo, który po wojnie zasłynął silnikiem V12 dla Ferrari. Dla modelu 158
przygotowano rzędową jednostkę o ośmiu cylindrach, która powstała po
przepołowieniu silnika V16, zaprojektowanego oryginalnie z myślą o
pełnowymiarowej maszynie grand prix. Umieszczony z przodu motor legitymował się
dwoma zaworami na cylinder, dwoma wałkami rozrządu, blokiem ze stopów lekkich i
cieszył się towarzystwem sprężarki Roots, która wyciskała z niego początkowo 195
koni mechanicznych przy 7,2 tysiącach obrotów na minutę.
Alfettę, której oznaczenie cyfrowe wzięło się od silnika - 1,5 litra i 8
cylindrów - zbudowano na rurowej ramie z niezależnym zawieszeniem. Wszystkie
koła zawieszono na poprzecznych resorach piórowych i amortyzatorach
hydraulicznych, z przodu na podłużnych wahaczach, z tyłu na półosiach wahliwych.
Napęd na tylną oś przenosił ręczna skrzynia o czterech biegach, którą zespolono
z przekładnią główną w układzie transaxle. W pierwszej konfiguracji bolid miał
ważyć na sucho tylko około 630 kilogramów. Już w 1939 roku wymieniono wał
korbowy silnika oraz sprężarkę i poprawiono smarowanie, dzięki czemu moc
podskoczyła do 225 koni mechanicznych. Z czasem przeprojektowano również
nadwozie.
W maju 1938 roku prototypowa 158 była oblatywana na Monzie, a latem cztery
egzemplarze wystawiono do wyścigu Coppa Ciano Junior w Livorno. Alfa Romeo
opuściła zawody z pierwszym z serii zwycięstw. Pierwszą poważną porażką 158 było
GP Trypolisu w 1939 roku, które włoscy organizatorzy ograniczyli do samochodów
1,5-litrowych. Imprezę wygrał... Mercedes-Benz, który pojawił się
niespodziewanie z zupełnie nowymi samochodami, przygotowanymi w tajemnicy w
ciągu kilku miesięcy. W 1940 roku Niemców w Trypolisie już nie było, wygrała
Alfa Romeo. Przed wybuchem wojny zbudowano dwanaście egzemplarzy 158. Większość
z nich przetrwała ukryta w magazynach fabryki sera gdzieś pod Mediolanem.
Już latem 1946 roku Alfetta wyjechała ponownie na tory i wzięła udział w
paryskim St Cloud. Zmodernizowaną maszynę maszynę, która dzięki dwustopniowemu
doładowaniu silnika dysponowała mocą około 260 KM, prowadzili Giuseppe Farina i
Jean-Pierre Wimille. Nieprzygotowane auta nie dojechały do mety, ale później nie
było na nie mocnych: kierowcy 158 wygrali pod rząd dwadzieścia sześć wyścigów z
dwudziestu sześciu, w których wystartowali! Wimille, Achille Varzi, Consalvo
Sanesi i hrabia Carlo-Felice Trossi wygrali dla Alfy Romeo w 1947 roku w
Szwajcarii, Belgii i Mediolanie, licząc tylko te najważniejsze wyścigi. W tym
samym roku Międzynarodowa Federacja Samochodowa zdefiniowała Formułę 1 i inne
kategorie. F1 miała przyjmować samochody z silnikami doładowanymi o pojemności
1,5 litra i wolnossącymi o pojemności do 4,5 litra - idealne pole do popisu 158.
W roku 1948 Trossi wygrał w Szwajcarii, a Wimille we Francji i Włoszech oraz w
GP Monzy. Tam, gdzie nie startowała Alfa Romeo, wygrywali przede wszystkim
kierowcy Maserati. Przed końcem dekady stale modernizowana 158 przekroczyła moc
300 koni mechanicznych.
Jeszcze przed ogłoszeniem sezonu 1949 włoski zespół zapowiedział, że robi sobie
przerwę od wyścigów. Jednym z powodów były kosztowne prace nad zupełnie nowymi
modelami drogowymi. Kolejnym była utrata jednego z czołowych kierowców: w lipcu
1948 roku w wypadku podczas GP Szwajcarii zginął Varzi. Niedługo później odeszli
kolejni: w styczniu 1949 roku Wimille zginął w wypadku podczas kwalifikacji do
GP Buenos Aires, a w maju po długiej chorobie zmarł Trossi. Zwycięstwami w tym
sezonie dzielili się kierowcy Maserati, Ferrari i Talbota.
W pierwszym sezonie mistrzostw świata Formuły 1 dla kierowców - sześć wyścigów w
Europie plus Indy 500 - dla Alfy Romeo jeździli między innymi Juan Manuel Fangio,
Giuseppe Farina, Luigi Fagioli i Piero Taruffi. Fangio wygrał w Monako, Belgii i
Francji, a Farina triumfował w Wielkiej Brytanii, Szwajcarii oraz we Włoszech i
zakończył sezon jako pierwszy mistrz świata. Do tego doliczyć należy jeszcze
pięć wygranych Fariny i Fangio w wyścigach, które nie liczyły się do
klasyfikacji mistrzostw świata, m.in. GP San Remo, GP Narodów w Szwajcarii oraz
włoskie Coppa Acerbo. Alfa Romeo wystartowała w jedenastu wyścigach i w
jedenastu wygrała!
W ostatni rok swojej długiej i niezwykłej kariery 158 wkroczyła jako nowy model
o oznaczeniu 159. Silnik, którego rozmiary nie zmieniły się od 1938 roku,
pracował pod naciskiem dwóch kompresorów Roots, które przy ponad dziesięciu
tysiącach obrotów na minutę wyduszały z niego od 410 do nawet 430 koni
mechanicznych! Motor karmiony i chłodzony mieszanką alkoholową odznaczał się
niebywałym apetytem: normą było 120 litrów na setkę, a zużycie paliwa potrafiło
dojść do 170 litrów na sto kilometrów. Aby poradzić sobie z tym problemem
zamontowano dodatkowe zbiorniki paliwa po bokach: razem 300 litrów, z którymi i
tak trzeba było tankować częściej, niż rywale w Ferrari czy Maserati. Samochód
ubrano w poszerzoną karoserię, wyposażono w powiększone hamulce bębnowe i nową
oś napędową. Miejsce wahliwej osi zajął sztywny most typu De Dion na sprężynach
piórowych z amortyzatorami ciernymi i hydraulicznymi. Zatankowany samochód
przytył do około 1,1 tony, ale ogromna moc nie pozwoliła na pogorszenie osiągów
i umożliwiała przekroczenie 310 km/h.
Sezon 1951 rozpoczął się od wygranych Alfy Romeo w Szwajcarii, Belgii i Francji,
gdzie jej samochody prowadzili Fangio, Farina i Fagioli. Latem przyszła pierwsza
powojenna porażka: na Silverstone w Wielkiej Brytanii wygrał Gonzalez w
wolnossącym bolidzie Ferrari. Ferriari triumfowało również w GP Niemiec i GP
Włoch, a sezon zakończył się wygraną Fangio w Hiszpanii. Argentyńczyk został
drugim w historii mistrzem świata Formuły 1. W tym samym sezonie Farina i Fangio
wygrali w Alfach Romeo również w kilku wyścigach, które nie zaliczały się do
mistrzostw świata (Ulster Trophy, GP di Bari, Goodwood Trophy).
W sezonie 1952 mistrzostwa świata zostały rozegrane na zasadach Formuły 2 z
samochodami z wolnossącymi silnikami o pojemności do dwóch litrów, które
zdominowało Ferrari. Alfa Romeo nie miała bolidu w tej kategorii i nie miała w
planach wydawania pieniędzy za przygotowanie takowego. Marka wycofała się z
Formuły 1, do której jako konstruktor wróciła dopiero w 1979 roku. W sumie
zbudowano tylko cztery egzemplarze bolidu 159. Oryginalne 159 można zobaczyć
między innymi w fabrycznym muzeum Alfy Romeo.
UKŁAD NAPĘDOWY
Silnik spalinowy - R8 (spręż.)
Położenie - przód
Pojemność - 1479 cm³
Moc - 420 KM
Moment obrotowy - brak danych
Napęd - tył
Skrzynia biegów - manual / 4
WYMIARY
Masa - 710 kg
Długość - 4280 mm
Szerokość - 1475 mm
Wysokość - 1165 mm
Rozstaw osi - 2500 mm
Rozstaw kół (przód/tył) - 1250 mm/1250 mm
Zbiornik paliwa - 300 l
OSIĄGI
0-100 km/h - brak danych
Prędkość maksymalna - 310 km/h